Prof. dr hab. inż. Janusz Morbitzer

Jest absolwentem krakowskiej Akademii Górniczo-Hutniczej (kierunek: informatyka, studia ukończone z wyróżnieniem). Doktoryzował się i habilitował z zakresu nauk humanistycznych (pedagogika, specjalność: pedagogika medialna). 
Od roku 1985 nieprzerwanie pracuje w Uniwersytecie Pedagogicznym im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie (dawniej: Akademia Pedagogiczna), od kwietnia 2009 roku na stanowisku profesora nadzwyczajnego. Od roku 1990 pełni funkcję kierownika Katedry Technologii i Mediów Edukacyjnych (dawniej: Pracownia Technologii Nauczania). Od kilku lat prowadzi też wykłady w ramach Technicznego Uniwersytetu Otwartego przy krakowskiej AGH. 
Zajmuje się szeroko pojętą tematyką edukacji informatycznej i medialnej, ze szczególnym uwzględnieniem edukacyjnych zastosowań mikrokomputerów, Internetu i innych tzw. nowych mediów. W swoich pracach koncentruje się na badaniu społecznych, cywilizacyjnych, kulturowych i edukacyjnych konsekwencji rozwoju mediów oraz poszukiwaniu optymalnych metod ich stosowania w procesie kształcenia i samokształcenia. Ważnym elementem naukowych dociekań prof. Janusza Morbitzera jest zagadnienie zagrożeń ze strony mediów elektronicznych oraz technologii informacyjnej. 
Jest autorem ponad 100 artykułów naukowych, 5 monografii, kilku haseł wEncyklopedii Pedagogicznej XXI wieku (m.in. społeczeństwo informacyjnetechnopolglobalna wioskainformacyjny zalew) oraz redaktorem naukowym 14 materiałów konferencyjnych. Do najważniejszych prac należą: Edukacja wspierana komputerowo a humanistyczne wartości pedagogiki (2007), Współczesna technologia kształcenia (1997),Mikrokomputer dla nauczyciela humanisty (1994), Adaptacyjny mikrokomputerowy system kontroli wiedzy studentów (1992). 
Jest organizatorem ponad 20 dużych ogólnopolskich konferencji naukowych, w tym corocznych (od roku 1991) sympozjów naukowych nt. „Komputer w edukacji”. Sympozjum to należy do najważniejszych w Polsce imprez naukowych poświęconych edukacyjnym zastosowaniom komputerów, Internetu i innych narzędzi technologii informacyjnej. Pełne teksty referatów i zdjęcia z ostatnich sympozjów są dostępne pod adresem
http://www.up.krakow.pl/ptn/Sympozjum.html
Od stycznia 2003 roku jest członkiem Rady ds. Edukacji Informatycznej i Medialnej, będącej organem doradczym Ministra Edukacji Narodowej. 
W przeszłości uprawiał sport – był zawodnikiem sekcji kolarskiej KS „Cracovia”, notując na swoim koncie wiele sukcesów. W latach 1974-75 był członkiem kadry narodowej juniorów przygotowywanej do Mistrzostw Świata (zob.http://www.wsp.krakow.pl/konspekt/konspekt6/sport.html). Do dziś jazdę na rowerze (górskim) na dystansach 100-160 km traktuje jako najlepszą formę czynnego wypoczynku. O sporcie mówi, iż „[…] jest ważnym elementem holistycznego rozwoju człowieka. Warto przypomnieć znaną sentencję: W zdrowym ciele zdrowy duch. Myślę, że najważniejsze jest, by jego uprawianie, choćby nawet amatorskie, dostarczało radości i wzruszeń, zaspokajało naturalną potrzebę ruchu. Z przykrością trzeba stwierdzić, że współczesny skomercjalizowany i nastawiony na sukces za każdą cenę sport, coraz bardziej oddala się od tych ideałów”. 
Uważa, że udało mu się zrealizować piękną maksymę życiową: „Znajdź sobie pracę, którą lubisz, a całe życie nie będziesz pracować”.

Technopol – człowiek wobec techniki
(streszczenie wystąpienia)

Współczesny człowiek żyje i funkcjonuje równolegle w czterech środowiskach: naturalnym (biosfera), społecznym (socjosfera), technicznym (technosfera) oraz informacyjnym (infosfera).
Przedmiotem rozważań będzie relacja człowiek – technika, w której człowiek występuje zarówno jako twórca narzędzi, jak i ich użytkownik. Szczególnym rodzajem tej relacji jest technopol, który twórca tego pojęcia – nieżyjący już amerykański prof. Neil Postman – określił jako „triumf techniki nad kulturą”. Technopol wytworzył specyficzny typ człowieka stechnopolizowanego, bezkrytycznie zafascynowanego techniką i wierzącego, że technika przynosi wyłącznie poprawę jakości ludzkiego życia.
Technopol oznacza technologiczne zniewolenie człowieka, prowadzące w skrajnych przypadkach do uzależnień od pewnych osiągnięć technicznych, np. od Internetu czy telefonu komórkowego, ale jest też wołaniem o refleksję nad rozsądnym, zgodnym ze światem tradycyjnych wartości korzystaniem ze zdobyczy techniki.
Zagadnienie technopolu musi być rozpatrywane w kontekście wzajemnych relacji takich kluczowych pojęć, jak „kultura”, „cywilizacja” oraz „technika”.
W wystąpieniu pokazane zostaną sposoby kształtowania właściwej postawy człowieka do świata techniki, tak, aby był on odpowiedzialnym twórcą oraz w pełni racjonalnym użytkownikiem narzędzi technicznych.